Κάπου ψηλά το φεγγάρι κάνει νόημα. Φέγγει κι απλά σε καλεί στο φως του. Φωτίζει την σκέψη σου. Ακόμα και τα σκοτάδια σου. Εκείνα που φοβάσαι πιο πολύ. Και εσύ απλά μαγεύεσαι. Και χάνεσαι. Και μετά σιωπή. Κι έρωτας. Η μαγική στιγμή που ερωτεύεσαι το ίδιο φεγγάρι. Κάθε φορά όλο και πιο πολύ. Γιατί; Γιατί παίρνει τα μάτια του. Γιατί νιώθεις εκείνη τη δροσιά που έχει το ψυχρό λευκό του σε ολόκληρο το κορμί σου. Και ξαφνικά τα χείλη σου γίνονται ασημένια και γλυκά φωσφορίζουν στο σκοτάδι. Σαν κάλεσμα. Γιατί το φεγγάρι είναι έρωτας. Κι εσύ απλά παραδίνεσαι στην πρώτη ματιά. Στην πρώτη μελωδία που θα ακούσεις σαν το δεις. Σαν σε δω.
